بسم الله الرحمن الرحیم   

نمی دونم ازچیه که ازمدتی به رمضون مونده دیگه قلب وذهن ودستم حال وحوصله نوشتن نداره.این یادداشتی روهم که الان دارین مخونین ازجمله معدودنوشته هامه که به خودم تحمیلش کردم.
نمی دونم شایداین فترت وغیبتی که حاصل شدواین ظهوردوباره خبرازغیبتی طولانی ترونشون ازجدایی داره.
   شایدهم به خاطراینکه تودم گوش ضمیرناخودآگاهم کسی زمزمه کرده که این ماه واین روزهاایام حساسییه وبایدسراندرجیب مراقبت بردودرمحاسبه ومراقبه بود. فرصتی که ممکنه آخریش باشه وبره وبرنگرده .
                            ای بی خبربکوش که صاحب خبرشوی 
تاکو رمضونی دیگه که ماباشیم وخدامون وشیطونی که توی قل وزنجیرازمعاشقه بنده های گنه کارخدابامعبودشون ازحسودی داره آتیش می گیره ویمی سوزه.خدایا به شهیداین ماه وبه شقّ القمری که درآن به وقوع پیوست مرگ ماراشهادت درراه خودت
قراربده.
خدایابهترین بنده ات بعدازرسول خدادربهترین مکانها ودربهترین زمانهادربهترین حالاتش بدست شقی ترین مردم ضربت زهرآگین کین رابه جان خرید.
 وبدبخت وروسیاه مردمی گشتندکه ازفیض تربیت اودرماندندواکنون قرون متمادی است که به دردبی تربیتی خودوجامعه درخودمی پیچیم ومی نالیم.
یاغیاث المستغیثین  فرزندش راهرچه سریعتر به دادمان بفرست که سخت درمانده گشته ایم وبی کس وخسته وفرسوده ازگناه.